Supportując ból

Przegrałem tej zimy, trzykrotnie, w minimalnych odstępstwach czasowych, odnawiając przeziębienie zalewane akwenem gorzkich kropel. Czasowe unieruchomienie sprawiło, że każdy krok stał się nagrodą za nieprzespaną noc. Przestrzeń zmieniła dla mnie smak, uzurpując sobie również niezbywalne prawo do odebrania mi węchu i radości z wydobywania dźwięków. Dziś było gorzej.

Po raz trzeci odwiedziłem miejsce, którego unikam nawet wzrokiem. Tu boli każdy krok sunący po pastelowej ściółce życzeń pacjentów, w której pod światło odbijają się świadectwa ich niecierpliwej tęsknoty za wolnością. Nieco wyżej usadowiła się nadzieja – plastikowa, choć stabilna, będąca miejscem wytchnienia i zregenerowania gruczołów łzowych. W oddali harmider spieszących się pielęgniarek i głosy chorych, nawiązujących schizofreniczny kontakt z niewidocznymi, choć słyszanymi przez nich bliskimi. Szpital zawsze będę kojarzył z niekłamanym bólem i samotnym pojedynkiem.

Na przestrzeni lat odegrałem różne role – byłem cyganką na pierwszy dzień wiosny w przedszkolu, śpiewającym pasterzem w szkole, towarzyszem kota w butach w gimnazjum. W liceum zająłem miejsce ostatniego samuraja wśród rzeszy jednakowych, wrogo nastawionych Japończyków, a dziś byłem Pozornym Wsparciem. Mimo że scenariusz mnie nie obowiązywał, nie pchałem się przed kamerę. To ja potrzebowałem pomocy.

Miejsce sprawiło, że w mgnieniu oka czułem każdą kość i wszystkie mięśnie, które zwinęły się w kłębek ze strachu. Pięści zacisnęły się po zewnętrznych stronach ud a żołądek skurczył się do rozmiarów koła powstałego z połączenia kciuka i palca wskazującego.

Poręcze dla osób niepełnosprawnych ruchowo, kobiecy głos windy sugerujący mnogość oddziałów na piętrze i rekonwalescenci poruszający się swoim tempem, choć jednogłośnie w dresach. To wszystko rzuciło na światło dzienne kadry życia sprzed lat.

Przełyk zwężał się z każdą chwilą bardziej, uaktywniając palce, które coraz dotkliwiej wbijały się w korpus. Wyobraźnia słyszała krzyk łamanych kości i płacz zatorowanych żył. Pamięć nie zawiodła.

Po leczeniu w miejscu takim jak to, uchodzącym za symbol odrodzenia, odszedł mężczyzna, który przemierzał życie na dwóch kółkach. Rowerzysta – amator z zamiłowania, współpasażer wieloletniego związku, nauczyciel naturalnej i bezinteresownej miłości. Tylko On był w stanie wytłumaczyć niespełna ośmiolatkowi, czym jest miłość – nie za pomocą słów, a dzięki sumie kilometrów przemierzonych na jednośladzie, żeby podarować dziecku pomarańczowego, owalnego lizaka z twarzą piegowatej dziewczynki na papierku i kiść bananów.

Boję się szpitali, bo pamiętam, że w Jego przypadku poprawa zdrowia była tylko chwilowa, a wschód słońca trzynaście lat temu był bardziej bolesny niż wszystkie poprzednie i następne. Nie zawsze można uratować kogoś, kto chce być bliżej Boga, a On bardzo wierzył.