Jak w bajce

Nikt nie zliczy tego, ile dzień dobry usłyszeliśmy już od siebie, ile śniadań udało nam się razem zrobić i iloma tabliczkami czekolady nakarmiliśmy naszą miłość. Dajesz mi poczucie pewności, wyjątkowości i bezpieczeństwa. Wiem, że dziś kochasz mnie tak samo jak wczoraj. Jutro nie będzie inne.

dogoniłem szczęście

Samozwańczy meteorolodzy, znajdujący się wokół mnie, twierdzą, że prawdziwa zima jeszcze powróci, ale...jeden promyk spowodował lawinę zmian. Środa, piąty dzień lutego, 14:35, Mateusz, rano i wieczorem, po zajęciach, po egzaminach i po pracy ćwiczy; przypomina sobie, jak to jest jeść na śniadanie jogurt naturalny, zatapiając w nim ulubione kawałki czekolady i banana; idzie na zakupy w rękawiczkach, fioletowych trampkach z lumpeksu i bluzie z kapturem, której zamek wesoło dynda na wysokości brzucha; nie zapomina założyć spodni, które są nieznośnie zielone; ucieka w słuchawki, bo kiedy nie ma nikogo obok, muzyka staje się najlepszym kompanem do stawiania kolejnych kroków naprzód; otwiera okno najszerzej jak się da, irytując współlokatorów, którzy chorobliwie o każdej porze roku chodzą w kalesonach i śpią z termoforem; pije hektolitry wody; jest na odwyku z coli, bo sesja prawie się kończy; spędza leniwie środek tygodnia, bo może i wie, że na pewno zdąży odczytać każdą stronę; nie może się doczekać wspólnego posiłku i spotkania po zbyt długiej przerwie; znów ma w głowie tysiąc pomysłów na minutę i chce je realizować; powrócił do chwil, w których zamyka oczy i niczego się nie boi; nie może się doczekać powrotu do domu, by zrównoważyć podział sił i zobaczyć swojego tygodniowego bratanka (jestem wujem!); karmi się pięknymi chwilami; niczego nie żałuje; zegar wybija 14:48.